Verdriet en pijn
Als er iets naars of verdrietigs gebeurt, kun je je knap beroerd voelen. Dat is normaal. Sterker nog: het voelen en accepteren van je emoties is het begin van een veerkrachtige reactie.
Na verloop van tijd veer je vanuit die stress of dat verdriet, stapje voor stapje, beetje voor beetje, weer terug naar je gewone zelf, of misschien zelfs naar een betere versie van jezelf.
Veerkracht
Veerkracht is het vermogen om te herstellen van stress en tegenslag. Heel langzaam ‘terug te veren’, je aan te passen en te herstellen, waardoor je uiteindelijk het leven weer aan kan en verder kunt gaan.
Met veerkracht zorg je dat je er, wat er ook gebeurt, weer bovenop komt. Soms zelfs sterker of wijzer dan voorheen. Maar gun jezelf de tijd om terug te veren. Dat maakt veerkracht ook iets anders dan altijd maar sterk zijn. Dan verander je niet. Juist het doorvoelen van de emoties en ze accepteren, is de voorwaarde voor groei.
Soms lukt het terugveren (tijdelijk) niet meer. Als je bijvoorbeeld een heel heftige ervaring meemaakt of wanneer een tegenslag (hoe klein ook) de ‘druppel’ is omdat je al zo veel andere tegenslagen kende. In die gevallen gaat het terugveren moeilijk, of blijft je veer zelfs ingedrukt. Op zo’n moment kan extra ondersteuning belangrijk zijn.
Wil jij minder zorg(en) en meer leven?
Dit kan zijn vanuit prive-omstandigheden als vanuit een werksituatie.
Omgaan met verlies en verdriet
“Gisteren was ik in het bos. Op zoek naar drie bomen. Drie bomen die ik gekend heb.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren. Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee om gegaan waren. Gisteren…
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies. En zei ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te gaan groeien: ‘dat kan ik niet want ik mis een tak’.
De tweede boom was geschrokken van de pijn. En had maar snel besloten om het verlies te vergeten. De derde boom was ook geschrokken van de pijn, hij had ook gerouwd om het verlies. En in het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde te groeien, had hij gezegd: ‘dit jaar niet’. Maar de zon kwam het jaar daarop terug. Nu zei de boom: ‘ja zon, verwarm mij maar, opdat ik mijn wond kan verwarmen. Ziet u, mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort.’ En het derde jaar dat de zon terugkwam sprak de boom: “ja zon, laat mij maar groeien, want er is nog zoveel te groeien”.
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven. De plaats van de wond was duidelijk te zien, het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer, een voorjaarsstorm had hem doen omwaaien. De plek van de wond moest ik gaan zoeken, achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat hij zo groot en sterk was geworden. Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond, die vol trots in het zonlicht stond.”
- Dit verhaal van Evert Landwaard is een metafoor over omgaan met verlies en verdriet.